جناح اصولگرایی به طرز عجیبی در سکوت فرو رفته است. نه جلسه‌ای، نه دیداری، نه خبر پشت‌پرده‌ای، نه هیچی! انگار نه انگار که ۱۰ ماه بیشتر تا انتخابات ریاست جمهوری باقی نمانده است. درست است که انتخابات در ایران هیچ وقت از قبل قابل پیش بینی نبوده و اتفاقات و تصمیمات هفته‌های آخر و حتی روز‌های منتهی به انتخابات نقش تعیین کننده‌ای در سرنوشت آن دارد، اما این دست روی دست گذاشتن نیز مسبوق به سابقه نیست.
فعالان سیاسی اصولگرا در انتخابات‌های گذشته خیلی زودتر از این‌ها به فکر افتاده و دست به کار می‌شدند. به عنوان مثال غلامعلی حدادعادل، محمدباقر قالیباف و علی اکبر ولایتی از آذر ۹۱ ائتلاف خود را رسانه‌ای کردند. این یعنی که خیلی پیش از آن مذاکرات و رایزنی‌های درون جریانی شروع شده بود و آقایان یک سال قبل از انتخابات دقیقا می‌دانستند که چه کار قرار است انجام دهند. بگذریم از اینکه ائتلاف مذکور نهایتا به جایی نرسید و هیچ یک از آقایان حاضر به کنارگیری نشد.
انتخابات مجلس در سال ۹۴ هم که رسید سازوکاری به اسم «جمنا» در کار بود. این تشکل خیلی پیش از انتخابات آستین‌ها را بالا زد و مشغول تهیه فهرست جبهه متحد شد. این فهرست شکست خود، اما اصولگرایان در انتخابات بعدی یعنی انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ نیز با سازوکاری مشابه وارد عمل شدند. این بار نوبت «شاجا» بود و دیدیم که حدود یک سال قبل از برگزاری انتخابات فعالیت‌های مربوطه کلید خورد. نامزدهای بسیاری پا به میدان گذشتند و چند مجمع عمومی در شهر آفتاب برگزار شد. اصولگریان بعد از یک فرایند بررسی آز آن سه هزار نفر به یک لیست پنج نفره شامل ابراهیم رئیسی، محمدباقر قالیباف، علیرضا زاکانی، حمیدرضا حاجی بابایی و پرویز فتاح رسیدند. انصراف فتاح و رد صلاحیت حاجی بابایی و زاکانی سبب شد که فقط قالیباف و رئیسی به عنوان کاندیدای مورد حمایت شاجا در صحنه بمانند. تک روی حزب موتلفه البته مصطفی میرسلیم را نیز در کنار این دو کاندیدا قرار داد. شاجا، اما در لحظه موعود انتخاب خود را بین دو کاندیدای مورد حمایتش انجام داد و به یک کاندیدای واحد رسید.
شکست ابراهیم رئیسی به عنوان کاندیدای مورد حمایت شاجا در انتخابات ۹۶، اما سبب نشد که اصولگرایان این سازوکار را کنار بگذارند. شاهد آنکه در اسفند ۹۸ نیز با استفاده از همین ابزار فهرست واحد خود را مشخص کردند. برای این کار نیز ماه‌ها قبل از انتخابات دست به کار شده بودند.
با در نظر داشتن همه این‌ها است که وضعیت فعلی در این جریان سیاسی مایه تعجب می‌شود. حمیدرضا ترقی عضو شورای مرکزی حزب موئتلفه پیش‌تر به نامه نیوز گفته بود که اصولگرایان در مرداد ماه تصمیمات لازم را برای انتخابات آتی خواهند گرفت. اکنون، اما مرداد به نیمه رسیده و بر اساس پیگیری‌ها و اطلاع خبرنگار نامه نیوز هیچ خبری نیست. نه جلسه‌ای برگزار شده و نه جلسه‌ای در دستور کار است. نه ائتلافی شکل گرفته و نه کسانی برای ائتلاف برنامه‌ریزی می‌کنند. جالب تر آنکه اصلا معلوم نیست اصولگرایان از چه سازوکاری استفاده خواهند کرد. جمنا؟ شاجا؟ یا چیز دیگری؟
سیاسیون در این جریان سیاسی ظاهر را حفظ کرده و در پاسخ به هر پرسشی درباره انتخابات آتی می‌گویند «هنوز زود است»، اما واقعیت آن است که خیلی هم دیر شده است. بر اساس تجربه اصولگرایان باید خیلی زودتر از این‌ها تصمیم خود را می‌گرفتند و ۱۰ ماه قبل از انتخابات حداقل می‌دانستند که بر اساس چه سازوکاری اقدام خواهند کرد.
این درحالی است که هر یک از طیف‌ها و گروه‌های اصولگرا ساز خود را می‌زند و هیچ برنامه مدونی در کار نیست. برخی معتقدند که این شرایط مقدمه ورود کاندیدای مورد حمایت اصولگرایان از سالن VIP است. به این معنی که باید منتظر ماند تا این جریان سیاسی در روز‌های آخر از یک کاندیدای جدی و البته غیرمنتظره رونمایی کند!
این گمانه، اما قرینه‌ای برای اثبات ندارد. به عبارت دیگر معلوم نیست که آیا واقعا وضعیت موجود مقدمه ورود یک کاندیدای خاص از سال VIP است و یا اینکه تعدد و تکثر کاندیدا و ناسازگاری طیف‌های مختلف اصولگرا این بلاتکلیفی را رقم زده است؟
